tak samo jest w DL dla Antica, wlaczysz bit LMS i kolejne dwa bajty interpretowane sa jak adres...
tak samo jest z glownym, masz zmienna dlugosc rozkazow.

Nie musisz XDL przepisywać, wystarczy mieć dwie (albo pięc, albo ile tam) i zmieniać wskaźnik.

Programowanie VBXE to raczej niszowy temat, pewnie mało jeszcze kto w tym siedzi, no i dlatego tez nie każdy ma od razu sto refleksji na temat, czy XDL jest dobrze wymyślone czy nie. Na pewno jest trochę inne niż DL ANTIC-a, ale potrzeba trochę czasu, żeby się koderzy przyzwyczaili i mieli jakieś koncepcje, co jest dobre a co nie.

Akurat wątku z pokeyem nie widziałem, ale chyba nie powinno być żadnych problemów z muzyką (oprócz rwania SIO z powodu ewentualnego przeciążenia VBL-a przez player).

Poprawne wyjście do DOS-u załatwia LDA #$FF / STA PORTB (plus ewentualnie LDA #$00 / STA MB_CPU ) plus to http://atariki.krap.pl/index.php/Progra … GRAPHICS_0 plus RTS, bo w momencie uruchomienia programu przez RUN adres powrotny do DOS jest na stosie. Ewentualnie, jeśli zawartość stosu nie przetrwała, JMP ($0A). Nie ma w zasadzie o czym mówić, może dlatego nic o tym nie ma na forum.

No przecież napisałem: "a jeśli zawartość stosu nie przetrwała" :) Chyba autor programu ma kontrolę nad tym, co się dzieje ze stosem, i stosownie do tego może sobie wybrać RTS albo JMP ($0A).

Przekręcenie stosu spowoduje raczej w ogóle zwis programu, przecież nad adresem powrotnym do DOS są dane odłożone tam przez uruchomiony program, więc one też ulegną zniszczeniu przy tej okazji i program pójdzie działać w malinowym chruśniaku nawet bez próby wyjścia do DOS-u...

Większość programów nie ma procedur wyjścia tylko i wyłącznie z dwóch powodów: Atari oryginalnie ma niewielką pamięć - czasem tylko system operacyjny w sensie DOS przetrwa uruchomienie i z nielicznymi wyjątkami jest jednozadaniowe - nie ma potrzeby wychodzić z programu... Tzn w tych dwóch aspektach nieco się może zmieniło przez ostatnie lata, ale nawyki programistom gruntuje stan oryginalny sprzed lat 20.

Hmmm. Ale wydaje mi się, że 20 lat temu w czasach działalności Avalonu (poprzez artykuły w Tajemnicach Atari) właśnie starano się gruntować poprawne nawyki wśród programistów: umiejętności przedłużania wektorów systemowych i korzystania z nich, wychodzenie do dosa, współdzielenie pamięci i zasobów przez programy, pisanie nakładek, handlerów cio itp.

Z inicjalizacją urządzenia E: to jednak mam mieszane uczucia. Bo jeśli ustawiamy wektor dlisty to można go przywrócić. Otwarcie E: jest niezbędne gdy robimy coś w pamięci ekranu i dlisty (choć i tak lepiej chyba zachować ten obszar chwilowo i przywrócić przed wyjściem do DOSa), ale jakoś dziwnie by to wyglądało gdyby po inicjalizacji zwykłej nakładki ekran został zresetowany - po skoku do DOSVEC chyba raczej DOS tego nie robi, a robi raczej przy inicjalizacji po RESET.

Co do wyjścia przez rts - chyba jednak preferowałbym jmp ($a), bo nigdy nie ma pewności z czego odpalany jest program i czy adres powrotu leży na stosie. Nawet zdaje się taki JBW COMmander instaluje się w pamięci przechwytując m.in. wektor DOS i nie każe aplikacjom bazować na powrotach przez rts.

po co wychodzic do dosa, skoro i tak wiekszosc gier (czyli wiekszosc "programow") na gieldzie sprzedawana byla w postaci bootowalnych kaset?
tj. taka byla owczesna mentalnosc...