Istnieje wiele innych sposobów, dzięki którym dane statystyczne są fałszowane, aby dowieźć skuteczności szczepionki. Jedną z najbardziej popularnych i powszechnych technik jest „ponowne diagnozowanie”. Polega to na tym, że lekarz badający pacjenta zaszczepionego przeciwko danej chorobie, u którego mimo wszystko występują objawy danej choroby, będzie próbował „doszukać się” czegoś innego. Narodowe Stowarzyszenie Przeciw Szczepieniom w Wielkiej Brytanii w prowadzonej przez siebie ewidencji w dużej mierze potwierdza ten fakt.
(...)
Wyjaśniając praktykę „ ponownej diagnozy”, Leon Chaitow powiedział:
(...) Postawienie diagnozy u pacjenta zaszczepionego przeciwko danej chorobie, u którego mimo to występują wszystkie jej objawy, jest o wiele trudniejsze niż u pacjentów, którzy nie byli nigdy szczepieni. Nazywając chorobę czymś innym, ludzie próbują chronić to, w co wierzą oraz starają się utrzymać spójność otaczających ich teorii, jak na przykład tych dotyczących szczepień. Wszystko to ma na celu chronić społeczeństwo przed wątpliwościami dotyczącymi skuteczności różnych metod.
„Ponowna diagnoza” jest niezwykłym zjawiskiem, z którym spotykamy się cały czas. Dochodziło do tego szczególnie w przypadkach błonicy, kiedy to głównie u pacjentów szczepionych przeciwko tej chorobie stawiano inną diagnozę. Podczas epidemii wskaźnik „ponownej diagnozy” sięgał nawet 60 proc. badanych przypadków. Jaki sens mają statystyki, które są oparte na takich nieścisłościach?
Kolejną metodą kreującą błędne dane statystyczne jest „fałszywa diagnoza”. Polega to na tym, że lekarz diagnozuje daną chorobę, powiedzmy chorobę Heinego - - Medina, podczas gdy pacjent na nią absolutnie nie cierpi. Herbert Shelton w swojej książce „Higieniczna opieka nad dziećmi” pisze: Epidemie choroby Heinego - Medina są w dużej mierze wywoływane przez lekarzy, którzy w wielu przypadkach stwierdzają chorobę Heinego - Medina u pacjentów, którzy jej nie mają.
(...)
Doktor Bernard Greenberg, dyrektor wydziału biostatystyk na Uniwersytecie w Północnej Karolinie, Szkoła Zdrowia Publicznego w USA, stwierdził, że przed wprowadzeniem szczepionki Salk większość przypadków, w których rozpoznano wirus Cocksackie oraz zapalenie opon mózgowych, była błędnie określona mianem paralitycznej choroby Heinego - Medina. Po wprowadzeniu szczepionki nie zanotowano tego typu błędnych określeń, ale dla odmiany zaczęto klasyfikować chorobę Heinego - Medina pod innymi nazwami, co w konsekwencji przyniosło statystyczny spadek zachorowań. Walane James w książce „Odporność - rzeczywistość ukryta za mitem” przedstawia dane pochodzące z raportu z Los Angeles pt. „Chorobliwość oraz śmiertelność - zgłoszone choroby”, które ujawniają tenże fakt.
Data Wirusowe zapalenie opon Choroba Heinego - Medina
lipiec 1955 50 273
lipiec 1961 161 65
lipiec 1963 151 31
wrzesień 1966 256 5
Jak zostało również potwierdzone w tym samym wydaniu: Większość przypadków zanotowanych przed 1 lipca 1958 diagnozowana jako choroba Heinego - Medina jest obecnie diagnozowana jako wirusowe zapalenie opon mózgowych.
