Flip-It

(Reversi/Otello)
Autor: Michael Prescott, wersja Atari: Alan J. Zett, wydawca: SoftSide Publications, rok: 1981.

Zaraz po uruchomieniu gry zobaczysz pytanie:

NEED INSTRUCTIONS [potrzebna instrukcja]?

Śmiało możemy odpowiedzieć „N” zamiast „Y”, ponieważ przytaczam ją poniżej.

Celem gry jest zapełnienie planszy największą ilością pionów twojego koloru jak tylko to możliwe. Aby to uczynić, musisz oskrzydlać piony przeciwnika i tym sposobem odwracać ich kolor. Oskrzydlenie może nastąpić w poziomie, pionie lub na skos. Gra kończy się po zapełnieniu planszy lub gdy obaj gracze nie mają ruchu.
Kto ma najwięcej pionów, wygrywa.
Ruch wykonujesz przesuwając kursor dżojstikiem na wybrany kwadrat i naciskając fire, podczas gry możesz również wybrać jedną z opcji za pomocą klawisza:

Q – opuść grę;
N – brak ruchu;
B – spytaj o najlepszy ruch.

Skoro już wiesz jak grać, to teraz musisz wybrać kolor swoich pionów:

WHICH COLOR (RED/ BLUE) ?

R – grasz czerwonymi pionami, B – niebieskimi. Następne pytanie:

WANT TO GO FIRST [zaczynasz pierwszy]?

Tradycyjnie: Y – tak, N – pierwszy ruch wykonuje komputer. I następne pytanie:

WANT TO SET UP YOUR OWN GAME [chcesz przygotować własną grę]?

Naciśnięcie Y spowoduje przejście do edytora, w którym można ustawić wstępne (opcja „MANUAL”) położenie pionów, podobnie jak ma to miejsce w programach szachowych, N – to normalna gra.

Po zakończeniu rozgrywki należy nacisnąć Q – zostanie podany wynik gry i wyświetlone pytanie, czy chcemy zagrać jeszcze raz (WANT TO PLAY AGAIN?). Odpowiadamy tradycyjnie – odpowiednio do zamierzenia Y lub N.

Komputer mruczy w czasie gdy zastanawia się nad ruchem. Można odnieść wrażenie, że to mruczenie przechodzi w gniewne powarkiwanie, gdy przegrywa ;) .
Naciskając B możemy otrzymać podpowiedź, jaki najlepiej wykonać ruch. Jednakowoż wydaje mi się, że komputer trochę tu oszukuje, podpowiadając niekoniecznie najlepsze posunięcie ;) .

Atari Reversi

Autor: (poszukiwany), wydawca: Futurehouse, rok: 1982.

Program został napisany przez nieznanego (jak na razie) autora i opublikowany w piśmie Magatari, wydawanym przez tajemniczą firmę Futurehouse. Tajemniczą, ponieważ niewiele o niej wiadomo, praktyczne tylko tyle, że posługiwała się adresem 310 W Franklin Chapel Hill, NC 27514, USA i oprócz Atari zajmowała się oprogramowaniem na Commodore 64/Vic 20, TRS-80 Color i IBM PC junior. Jeśli ktoś chciałby zapoznać się z zawartością tego magazynu, to jest dostępny skan jednego tylko numeru (volume 1 number 9) w The Software Library.

Grając w Atari Reversi można się poczuć, jakbyśmy grali w szachy. Wcale nie dlatego, że tu i tu są pionki, ale dlatego, że program obmyśla ruch niesamowicie długo. W tym miejscu trzeba od razu dodać, że jest on wyjątkowo nieufny wobec naszych poczynań i nie da się grać bez skupienia uwagi. No, chyba że nie zależy nam na wygranej. Po zakończeniu partii program nie kwapi się, aby podpowiedzieć, co dalej należy zrobić więc... nacisnąłem przypadkowy klawisz.

Ups!... okazało się, że program nie jest zabezpieczony przed błędami obsługi. A co należy zrobić? Zapisać wynik i końcowy rozkład pionów na dyskietce lub kasecie. Co gorsza, tej opcji nie można pominąć. Po prostu po zakończeniu gry koniecznie trzeba nacisnąć „S” inaczej zobaczymy obrazek podobny do tego wyżej i jedyne co pozostanie to wpisać RUN albo wyłączyć komputer.

Mając na uwadze „obraz całości” pogrzebałem we wnętrznościach gry i po małej przeróbce dostosowałem ją do pracy pod Turbo BASIC-em XL, co uczyniło oczekiwanie na ruch komputera bardziej znośnym. Dodałem też opcję „Q” (quit), gdyby Atari Reversi nam się znudziły.

Oto cała klawiszologia:

Menu:
1. Gracz kontra komputer.
2. Dwóch graczy.
3. RETURN TO MAGATARI MENU – czyli wyjście.

W czasie gry:
P – pass, gdy nie mamy ruchu.
L – odczyt wcześniej zapisanej rozgrywki.
S – zapis stanu gry. W trakcie gry można tym klawiszem przerwać aktualnie rozgrywaną partię, zapisać aktualny stan i powrócić do gry po jakimś czasie (patrz opcja „L”).
Q – przerwanie gry bez zapisu (tylko w wersji TBXL).  Pojawi się napis PLAY AGAIN [Y/N]. „Y” – powtórna gra, „N” – wyjście.

Othello

Autor: R. L. Howarth, wydawca: Friday Fun Software, rok: (pytać autora).

I znowu uśmiechnięte buźki, a dokładniej każdy pion to „człowiek”. Jednakże w odróżnieniu od poprzedniej gry (Happyface) jest nieco dziwnej, bo akcja toczy się na prostokątnej planszy. Instrukcja, o którą jesteśmy pytani na początku, zawiera zasady ogólnie znane gry. Istotna informacja, to gdy nie mamy ruchu, naciskamy klawisz spacji. Taki sam efekt wywołuje naciśnięcie„P”. Gra wyłącznie dla dwóch osób wyposażonych w dwa dżojstiki.

Pobieranie gry

Irata / Pom-Pom (Otello: Irata vs. Jab-Jab)

Autor: Stéphane Lavoisard, wydawca: L'Atarien, rok: 1986.

Listing tej gry zamieścił w ostatnim swoim numerze – 10/1986 na 28 stronie – francuski magazyn o tematyce atarowskiej L'Atarien. W latach 1983-1986 ukazało się zaledwie jedenaście numerów tego pisma. Na Atarimanii również można zaleźć skany tego pisma, ale przynajmniej niektóre są niekompletne.

Mogłoby wydawać się, że jest to kolejna typowa odmiana gry Reversi. Jednak nie do końca. Oto opis tej gry zaczerpnięty z  L'Atarien:

Il était une fois deux marques d'ordinateurs: IRATA, la plus grande et la meilleure et POM POM, la pire de toutes. Et voilà que POM POM décide de provoquer IRATA en duel. Un combat économique infernal va se dérouler en plein PARIS. Vous devez, à chaque tour, poser un revendeur IRATA de manière à prendre en tenaille un ou plusieurs revendeurs POM POM. Les pions POM POM pris en tenaille deviendront vos alliés, c'est-à-dire des revendeurs IRATA. Mais l'ordinateur qui joue les pions POM POM va en faire de même. Le but du jeu est, évidemment, d'éliminer tous les pions de l'adversaire ou d'en avoir le plus possible quand PARIS (représenté par une grille 8 X 8) sera plein. L'intersection des deux flèches désigne la case où vous voulez vous mettre. Les flèches se déplacent à l'aide du joystick. Pour valider votre choix, appuyez sur le bouton de votre joystick. Quand vous ne pouvez pas poser un pion de manière à en prendre à l’ennemi, vous devez passer. Pour cela, il faut appuyer sur la barre d‘espace. Si un coup est possible, vous devez le jouer, même si celui-ci ne vous convient pas. De ce fait, si vous passez alors que vous pouvez jouer, un bip indiquera que vous ne pouvez pas passer. De même, il peut arriver que l'ordinateur ne puisse jouer. Dans ce cas, il vous redonne la main après votre dernier coup.

Dobrze, być może rzeczywiście nie każdy zna język francuski...

Były sobie kiedyś dwie marki komputerów: Irata, największa i najlepsza oraz Jab-Jab, najgorsza ze wszystkich. I oto Jab-Jab postanowiła wyzwać Iratę na pojedynek. Piekielna wojna ekonomiczna będzie rozgrywać się w samym sercu Paryża. W każdej turze musisz postawić handlowca Iraty w taki sposób, żeby schwytać w potrzask jednego lub więcej handlowców Jab-Jab. Pionki Jab-Jab przyparte do muru staną się twoimi sprzymierzeńcami, czyli także handlowcami Iraty. Jednakże komputer, który gra pionkami Jab-Jab, będzie ze swojej strony robił to samo. Celem gry jest oczywiście eliminacja wszystkich pionków przeciwnika lub złapanie ich jak największej liczby, kiedy Paryż (przedstawiony jako sieć 8 X 8) będzie już zapełniony.
Skrzyżowanie dwóch strzałek oznacza pole, w którym chcesz się ulokować. Przemieszczaj strzałki za pomocą dżojstika. Aby zatwierdzić wybór, wciśnij przycisk dżojstika. Jeśli nie możesz postawić pionka tak, żeby schwytać wroga, musisz opuścić kolejkę. W tym celu należy nacisnąć spację. Jeśli ruch jest możliwy, należy go wykonać, nawet jeśli ci to nie odpowiada. Dlatego, jeśli próbujesz opuścić kolejkę, chociaż możesz zagrać, sygnał bip poinformuje, że nie możesz tego uczynić. Podobnie może zdarzyć się, gdy komputer nie ma ruchu. W tym wypadku ponownie przekazuje ci kolejkę.

Na końcu jest jeszcze taka uwaga: Tout logo ou marque existant ou ayant existé ne serait que pure coïncidence!!! (Zbieżność z jakąkolwiek istniejącą marką lub logo, teraz lub w przeszłości, jest czysto przypadkowa!!!).

Ha, ha! Akurat...

Grę zawsze jako pierwszy rozpoczyna komputer, a my gramy – co oczywiste – jako Irata. Ponieważ nie każdy zna język francuski, przygotowałem wersję polską tej gry pod nazwą „Otello: Irata vs. Jab-Jab”. Przy okazji dodałem też możliwość przerwania rozgrywki i rozpoczęcia nowej (klawisz „N”) oraz zakończenia gry (klawisz ESC). W obu przypadkach trzeba zaczekać, aż komputer wykona ruch.

Jak łatwo zauważyć sterowanie grą jest nietypowe, ale szybko można się przyzwyczaić. Nieco je poprawiłem, gdyż w oryginale trudno było trafić strzałką na właściwe pole. Zresztą sami zobaczcie czy tak jest lepiej.

Pobieranie oryginalnej wersji z Atarimanii

Othello

Autor: (poszukiwany), Wydawca: Antic Magazine (?), rok: (?)

Same tajemnice. Nie wiadomo, kto napisał tę grę ani kiedy została wydana. Nawet nie ma pewności czy rzeczywiście magazyn Antic ma coś z nią wspólnego. Raczej tak, chociaż nie pamiętam, aby gdzieś w tym piśmie czy na dyskietce Antica się ukazała. Mogłem jednak coś przeoczyć. Dobrze, że choć jest instrukcja wewnątrz programu.

A obsługa jest prosta. Zaraz po uruchomieni gracz zostanie poproszony o podjęcie decyzji czy chce przeczytać instrukcję:

DO YOU WANT INSTRUCTIONS (Y/N)

Wiadomo, naciśnięcie „Y” spowoduje wyświetlenie jej, a „N” pominięcie. Następne pytanie:

HOW MANY HUMAN PLAYERS (0-2)  [Ilu graczy to ludzie]

Wybranie zera oznacza, że komputer będzie grał sam ze sobą.

Po zakończeniu rozgrywki pojawi się pytanie:

ANOTHER GAME? [Kolejna gra?]

Obsługa obu graczy odbywa się dżojstikiem #1 lub klawiaturą – strzałki i spacja. W sytuacji, gdy gracz nie ma ruchu, należy nacisnąć „N”. Naciśnięcie tego klawisza, kiedy ruch jest możliwy do wykonania, spowoduje, że wykona go za człowieka komputer. Niestety program nie radzi sobie z sytuacją, gdy ruchu nie mają obaj gracze. Wtedy pozostaje tylko BREAK/RUN albo RESET... Ciekawostką jest to, że kolor planszy zmienia się na taki, jakiego koloru pionki mają ruch. Te z lewej – fioletowy, te z prawej – zielony.

Ważna uwaga na koniec. Po sieci krąży tylko wersja uszkodzona (innej nie spotkałem), ta W Krainie BASIC-a działa jak trzeba.

Reflection

(Reversi/Otello)
Autor: Sean Puckett, wydawca: Compute!, rok: 1984.

W listopadowym numerze miesięcznika Compute! Z 1984 roku ukazał się listing tej właśnie gry na kilka różnych komputerów: C-64, VIC-20, IBM PC junior, TI-99/4A, TRS-80 i oczywiście nasze Atari. Widząc listing w czasopiśmie, zwykle spodziewamy się dość prostej gry. Nie w tym przypadku. Ładna grafika, ciekawe efekty dźwiękowe i co najważniejsze dość dobry poziom gry w opcji z komputerem, a także prosta obsługa czynią tę grę atrakcyjną. Chociaż na ruch komputera trzeba zwykle trochę poczekać. Nie ma jednak nic za darmo.

Po jej uruchomieniu wystarczy odpowiedzieć na kilka pytań, aby zacząć grać. Całość menu jest tak skonstruowana, że nawet osoba nieznająca angielskiego nie będzie miała problemu z jego obsługą. Zresztą wystarczy rzucić okiem na powyższą animację GIF. Jedynej informacji, jakiej brakuje, to w jaki sposób zakończyć grę, gdy obaj gracze nie mają ruchu. Otóż należy nacisnąć „E”. Szkoda, że program automatycznie nie rozpoznaje takiej sytuacji, ale i tak jest całkiem nieźle. I szkoda, że w przypadku błędnego ruchu inicjatywa oddawana jest przeciwnikowi, aczkolwiek można to wykorzystać, gdy nie mamy ruchu.

Oryginalny opis gry w „Compute!” wraz ze zdjęciami ekranu dla wersji na inne komputery można znaleźć w atarimagazines.com.

Plik BAS dostępny jest na Atarimanii, a ATR w załączniku.

Roman Checkers / Warcaby rzymskie

Autorka: Leah O'Conner, wydawca: Image Producers, Inc., rok 1979.

Tym razem pierwsza, a na pewno jedna z pierwszych gier tego typu, bo pochodzącą z 1979 roku. Do dzisiaj, czyli do momentu publikacji tego postu była dostępna wyłącznie w wersji kasetowej. Dokonałem w niej kilku drobnych zmian i voilà! Mamy wersję dyskową. Ponieważ tekstów jest tam jak na lekarstwo, to przy okazji zrobiłem wersję polską.

Na początku zostaniemy poproszeni o wpisanie imienia (do 8. znaków) najpierw dla gracza numer 1, a następnie dla gracza numer 2. Aby zagrać z komputerem, należy jako imię dowolnego gacza wpisać „computer” lub „komputer”. Wersja polska akceptuje oba te hasła, oryginalna tylko te pierwsze. Łatwo się domyślić, że wpisanie dla obu graczy tego hasła uruchomi wersję demo – komputer będzie grał sam ze sobą. Uwaga. Jeśli chcemy zagrać jako gracz numer 2, musimy pamiętać o podłączeniu dżojstika do gniazda nr 2.

Obsługa programu możliwa jest nie tylko dżojstikiem, ale też klawiaturą – klawisze ze strzałkami (bez CONTROL). Odpowiednikiem „fire” w dżojstiku jest RETURN lub SPACE.

Pozostałe funkcje dostępne z klawiatury:
„1” lub „2” - dodawanie pionów odpowiednio gracza 1 lub 2. W ten sposób podobnie jak w programach szachowych można ustawić początkowy wariant rozgrywki. Można też użyć tej funkcji dla dania forów jednemu z graczy.
„P” - pass. Czasami może się zdarzyć, że nie masz ruchu. Naciśnięcie „P” przekazuje inicjatywę oponentowi.
„Q” - tej opcji nie ma w oryginalnym programie. Dodałem ją, aby można było przerwać (zakończyć rozgrywkę) w dowolnym momencie. Czasami bywa sytuacja, choć rzadko, w której obaj gracze nie mają ruchu, pomimo wolnych pól na planszy. Użycie „P” nic nie daje, bo powoduje tylko przekazywanie inicjatywy od gracza do gracza. Program się po prostu „zapętla”. Opcja „Q” nie działa w trybie demo (komputer kontra komputer). Teoretycznie można było dodać automatyczne wykrywanie takiej sytuacji, ale zależało mi na jak najmniejszej ingerencji w kod programu.

Po zakończeniu rozgrywki pojawia się wynik i pytanie „Jeszcze raz tak samo? (T, N lub Q)” albo „Same players go again? (Y, N or Q)”. Użycie „Q” powoduje definitywne opuszczenie gry i powrót do programu nadrzędnego (AUTORUN.BAS lub BASIC). Odpowiedź „N” spowoduje przejście do planszy początkowej. „T” lub „Y” - to następna rozgrywka z tymi samymi ustawieniami. Wersja polska akceptuje obie literki, angielska tylko „Y”.

Do gry dołączona jest zgrabna broszurka z opisem.

Othello

Autor wersji na Atari: D. P. Lewis, wydawca: Stack Computer Service, rok: 1983.

Ta odmiana Reversi/Otello jest obecnie wyłącznie ciekawostką ze względu na zastosowanie do sterowania pióra świetlnego. I to chyba wszystko, co ciekawego na jej temat można powiedzieć, może jeszcze tylko to, że aby drugi raz zagrać, trzeba powtórnie uruchamiać grę poleceniem RUN.

Pobieranie: 1, 2

Reversi

Autor: Oliver Chappell, wydawca: Atari User, rok: 1988.

Od czasu publikacji w latach 80. XX wieku, a dokładniej w Atari User vol. 3 no. 12 z 1988 roku, raczej nikt tej gry nie widział, a przynajmniej nie udostępnił publicznie. Nie znalazłem śladów, nawet zrzutów ekranu, w sieci. Jedynie na Atarimanii istnieje wzmianka, że jest poszukiwana. Zanim przejdę do opisu, zaznaczę, że gra prawidłowo działa tylko z kasety. Próba wczytania z dysku, i to nie tylko pod DOS-em, ale również pod inicjalizerem, kończy dziwnym zachowaniem komputera jako gracza. Poniżej na obrazku widać czym na przykład może zaskoczyć nas ten program wczytany z dysku. Po lewej stan gry po moim ruchu, a po prawej – ruch komputera, grającego czerwonymi pionkami. Proszę zwrócić uwagę na pole 1,2 (kolumna, rząd). Nie wnikałem, dlaczego tak się dzieje. Zapewne można byłoby, poświęcając trochę czasu, ten problem usunąć, ale… algorytm gry jest raczej słaby, a i same gry w BASIC-u nie cieszą się nadmiernym zainteresowaniem, delikatnie mówiąc. Jeżeli ktoś nie posiada magnetofonu to aby zagrać, pozostaje tylko emulator.

Menu:

Help – podpowiada graczowi ruch.
Swap – zamiana kolorów pionków, czyli zielone stają się czerwone, a czerwone zielone. Efekt jest taki, że nadal gramy zielonymi, ale od tej chwili pionami przeciwnika, a on naszymi. Ponieważ komputer słabo gra, taka zamiana w pewnym momencie gry może wyrównać szanse albo sprawdzić, czy gracz jest w stanie wybrnąć z trudnej sytuacji.
Pass – przekazuje ruch oponentowi. Niestety nie jest sprawdzane, czy rzeczywiście nie mamy ruchu.
Quit – przerwanie gry i powrót do ekranu tytułowego.
Judge – aktualny stan gry w podziale procentowym.

<Filmik>

============

Na tym kończę przegląd gier Reversi / Otello. Czy są to wszystkie tego typu gry napisane w BASIC-u? Bym się zdziwił, gdyby tak było i może za jakiś czas będzie jeszcze okazja, aby wrócić do tego tematu.

Kitten

Autor: Peter Diefenbach, Alexander Diefenbach, wydawca: Happy Trash Software, rok: 1986 (?).

<Filmik>

Przyprowadź rozbrykanego kocurka do towarzyszki zabaw. Po drodze zbierz dla niej trochę kwiatów, inaczej kotka nim wzgardzi. Kocurek nie biega, tylko skacze. Sprężyny go podrzucają. Płotki i upadki z dużej wysokości powodują utratę życia kota, tak samo, jak wzgardzenie przez towarzyszkę lub upłynięcie czasu. Na domiar złego, mikroflikrosy (małe latające krokodyle) są chciwe na zdobycz.

Ten opis jest tłumaczeniem z języka niemieckiego oryginalnej instrukcji, znajdującej się na stronie autora gry: http://www.pdiefenbach.de/atari8bit.html [dostęp 15.03.2017].

Obsługa menu.
Dżojstik w lewo: gra (spiel) - ustawienie domyślnie.
Dżojstik w prawo: edytor poziomów.
Dżojstik w górę / w dół: wybór planszy (screen).
Fire: potwierdzenie wyboru.

Obsługa w trakcie gry.
Dżojstik w lewo / w prawo: kierunek skoku.
Dżojstik w górę: długi skok.
Dżojstik w dół: krótki skok.
OPTION: powrót do ekranu tytułowego.
SELECT: samobójstwo.
N: wyłącza muzykę.
S: włącza muzykę.

Obsługa edytora.
Dżojstik: przesuwa kursor.
Fire: wstawia wybrany obiekt na pozycji kursora.
OPTION: mikroflikrosy szybko/wolno.
SELECT: wstawianie / usuwanie mikroflikrosów na pozycji kursora.
START: wybór obiektu.
Kursor w górę / w dół: więcej lub mniej czasu.
Kursor w lewo / w prawo: mniej lub więcej kwiatów do zebrania.
RETURN: zapamiętanie ustawień.
ESC: wyjście z edytora.
BACK SPACE: usuwanie nazwy ekranu.
Inne klawisze: wprowadzanie nazwy ekranu.

Jak łatwo można zauważyć, gra wyposażona jest w edytor plansz, a więc można tworzyć własne wersje tej gry. Wersja oryginalna (niemiecka) zawiera 20 plansz a angielska tylko dwie. Ponadto jest też odmiana z trzydziestoma planszami stworzonymi przez Andreasa Kocha. Wersja polska, wykonana przeze mnie, zawiera 20 plansz z oryginału i dwie moje, czyli razem 22 plansze. Wszystkie znajdują się w załączniku i zalecam właśnie z nich korzystać. W bazie Atarionline.pl panuje w oznaczeniach istny kociokwik. Na przykład wersja czeska, spartaczona, bo zostały zamienione znaki graficzne, jest tam oznaczona jako „pl” (!).

W polskiej odmianie można, a nawet trzeba, używać w nazwach plansz polskich liter, chociaż jest to nieco utrudnione, ze względu na sposób, w jaki gra korzysta ze znaków. W praktyce dostępne są dwa kolory – tekst pisany dużymi literami normalnie lub w inwersie.
Polskie litery dostępne są w następujący sposób (litera – klawisz):
Ą - Q
Ć - @
Ę - ;
Ł - \
Ń - ^
Ó - [
Ś - ]
Ź - X
Ż - V

Wprowadziłem też drobną zmianę. W oryginale po zakończeniu gry (game over) następuje przejście do planszy tytułowej i tym samym utrata uzyskanego wyniku. Po zmianie trzeba nacisnąć fire, aby przejść do planszy tytułowej. Poniżej kolejno fragment kodu oryginalnego i po zmianach.

780 SOUND 0,X,12,5-J:A=1^1:NEXT J:NEXT I:GOTO 8000

780 SOUND 0,X,12,5-J:A=1^1:NEXT J:NEXT I:SOUND 0,0,0,0
785 ON STRIG(0)=1 GOTO 785
790 GOTO 8000

To co? Gramy? Pewnie, że gramy!

Atak!

Autor: Wojciech Zientara (?), wydawca: Bajtek (nr 2/1988), rok: 1988

Na okołoziemskiej orbicie pojawili się „Obcy”. Wkrótce okazało się, że ich zamiary wcale nie są przyjazne, a na dodatek dysponują potężnym uzbrojeniem. Bardzo szybko rozprawili się z flotami kosmicznymi wielkich mocarstw. Pozostałeś tylko ty. Kierując bojowym kosmolotem „Gwiezdny Piorun”, musisz pokonać Obcych. Jesteś ostatnią nadzieją Ziemi, jeśli zawiedziesz, wszyscy ludzie zostaną niewolnikami, a ty zginiesz w mękach.

Tak zaczyna się wprowadzenie do tej gry, zamieszczone w Bajtku, gry autorstwa… no właśnie. Pod grą podpisał bajtkowy obrońca praw autorskich, Wojciech Zientara, który równocześnie bez skrupułów „pożyczał” gry innych autorów, nie zawracając sobie głowy takimi drobiazgami, jak poinformowanie, kto jest rzeczywistym ich twórcą. Mało tego, podpisywał je swoim nazwiskiem. Cóż…

W grze wprowadziłam kilka drobnych zmian. Nie obejmują one jednak samego algorytmu gry. Jeśli komuś to mogłoby przeszkadzać, to porównując ten listing z zamieszczonym w Bajtku, łatwo można powrócić do oryginalnej wersji.

Mimo że ta kosmiczna strzelanka napisana jest w BASIC-u, trzeba się trochę napocić, aby osiągnąć przyzwoity rezultat, ale sprawdźcie to sami…