Trudno byłoby poznać ten system, bo był rozpowszechniony praktycznie tylko w USA i Wielkiej Brytanii w pierwszej połowie lat 80. Choć „rozpowszechniony” to może zbyt mocne słowo.
Odczyt płyt odbywał się mechanicznie, podobnie jak w gramofonie (płyta również miała 30 cm), z tą różnicą, że sygnałem była zmiana pojemności między przewodzącą płytą a specjalną elektrodą przymocowaną do igły. Zapis był na obu stronach płyty, co łącznie dawało 150 minut w systemie PAL, 128 minut w NTSC. Możliwe było „przewijanie z podglądem”, czyli szybkie odtwarzanie do przodu i tyłu, a także pauza, jednak w jej trakcie obraz nie był wyświetlany. Płyta znajdowała się w specjalnej kopercie, która była wyjmowana po umieszczeniu w odtwarzaczu. Nacisk igły na płytę wynosił zaledwie 65 mg. Wadą systemu był kontakt mechaniczny i wrażliwość na kurz. Nagranie bez zauważalnego pogorszenia jakości można było odtworzyć 400 – 500 razy, a i igła wymagała co jakiś czas wymiany. Prace nad CED rozpoczęły się w RCA 1964 roku, jednak problemy techniczne, a zwłaszcza błędy w zrządzaniu projektem spowodowały, że CED ujrzał światło dzienne bardzo późno, dopiero w 1981 roku. Wtedy musiał już konkurować z magnetowidami i w szczególności z Laser Dyskiem. Tej konkurencji wygrać nie mógł. Rozdzielczość obrazu była podobna jak w VHS, ale ze względu na bardziej liniowe przenoszenie pasma wizji jakość była lepsza, gorsza jednak niż w LD, który to ostatecznie pogrążył w 1984 ten system. Gdyby został wprowadzony, jak planowano około 1977 roku, to kto wie, jak potoczyłyby się jego losy.
Mimo małej popularności CED ma nadal swoich fanów, nawet forum dyskusyjne na którym sporo się dzieje. Dostępnych jest wiele tytułów z filmami wydanymi w latach 1981-86.
Uzupełnienie:
Jak wyglądało ładowanie płyty można zobaczyć na tym filmiku (niestety, kiepska jakość).
Uzupełnienie 2:
Jeszcze jeden filmik: https://youtu.be/zsB31I5TCG8
...i jeszcze... https://youtu.be/MqWlcgGG7DE
- Co piszczy w środku: https://youtu.be/XoTc9l7ObHY
