Ale dzięki temu można go łatwo rozszerzać o nowe polecenia.

Można przechwycić wektor BASIC-a i analizować sobie swoje polecenia. Coś mi świta, że niektóre cartridge turbo z tego korzystały.

Zasadniczo z tego co wiem - tylko Atari Basic z epoki sprawdzał składnię przy wpisywaniu. Co więcej, jako jeden z nielicznych ma edytor pełnoekranowy (nie trzeba zaczynać linii od pierwszego wiersza).

Z tego co wiem - tam trzeba było pisać od pierwszego wiersza i po numerze linii musiała być jedna spacja, ale mogę się mylić. Nie wiem także, jak gdzie indziej było z natychmiastowym wykonaniem instrukcji (wpisywanych bez numeru linii).

hmm, w takim razie spróbuj przejść na połowę linii i wpisać wtedy 123printa. Tak z ciekawości pytam, bo zawsze miałem przekonanie, że w C64 tk się nie da. Mimo wszystko wole jak mi od razu komp składnie sprawdza, ale to już detal.

Edytor EKRANOWY - powala na wprowadzenie danej w dowolnego miejsca ekranu.
ZX ma edytor liniowy - pozwala na wprowadzenie danej z wyróżnionej do tego celu linii (tam akurat na dole ekranu).
Edytor PEŁNOEKRANOWY cechuje się możliwością swobodnego poruszania się po dokumencie. Ekran jest tylko viewportem. Niektóre cartridge dla C= (Final3?) miały taką funkcjonalność, choć nie do końca bo one miały tylko pewien bufor na treść np. 1000 linii.
Prawdziwym edytorem pełnoekranowym dysponuje np. QA na Atari.

Tak. Nie wiem jak to wyglądało w oryginalnych materiałach Atari, ale pamiętam że w TA było takie zestawienie cech MAC/65 i QA gdzie wyraźnie było tam wyjaśnione czym się różni tryb ekranowy od pełnoekranowego. Może to taka Avalonowa propaganda, niemniej utkwiło mi w pamięci i tak to rozumiem od tamtej pory :)

Jest wierszowy jak i w trybie 48 - jedyna roznica jest taka, że komendy wpisuje się z palca, zniknęły "całoklawiszowce". Oczywiście po wejściu w tryb 48 one działają jak działały, tylko że nie ma ich już opisanych na klawiaturze, co jest dość "zabawne" :)

Można sobie zawsze wydrukować i powiesić coś takiego ;)

http://dlcorp.ucoz.ru/_fr/1/7946270.png

Dawno, dawno temu, w czasach maszyn RIAD32 czyli IBM 360, edytor ekranowy oznaczał tyle, że terminal znakowy pozwalał w swojej pamięci edytować jeden ekran tekstu bez konieczności komunikacji z hostem. Wstawiać mozna było znaki w dowolnym miejscu ekranu. Terminal nic nie interpretował, nic nie kombinował .... po prostu wstawiał znaki tam gdzie przesunelismy kursor. Robił to po prostu off-line wobec komputera. Należało potem nacisnąć magiczny klawisz SEND, który wysyłał polecenie zapisu bloku danych/ekran we właściwe miejsce w pliku źródłowym. Specjalne kombinacje poleceń wysyłanych z terminala pozwalały wstawiać/kasować bloki (czytaj strony) i sprowadzać je na ekran do edycji. Strasznie "bolało" gdy zapomniało sie nacisnąć to SEND...oj bolało. Dla mnie, blokowa edycja ekranów i edytor FORTH jest dobrym odpowiednikiem tego typu pracy w EDYTORZE EKRANOWYM. Można by napisać PEŁNOEKRANOWYM bo ekran był wykorzystywany cały do edycji. Gdyby terminal pozwalał pobierać parę stron danych, swobodnie pomiedzy nimi przeskakiwać i je zmieniac, to mielibyśmy namiastke obecnych edytorów tekstu. Pod jednym warunkiem, że terminal po usunięciu wiersza na jednym ekranie przesuwałby dane z następnego zamiast tych usunietych. lub przenosił ostatnie na następny ekran (i z następnego na następny następny) po wstawieniu nowych.
Jeśli nie ma powiązania/ciągłości danych pomiędzy kolejnymi ekranami, to mamy edytor EKRANOWY/PEŁNOEKRANOWY a nie edytor tekstów w obecnym rozumieniu.

Edytory wierszowe, pozwalały wprowadzać zmiany tylko w jednym wierszu i efekty wyświetlać na ekranie tylko jako "listowanie" całości i odświeżenie ekranu aktualnymi danymi.

Mieszanką edytora wierszowego i ekranowego jest VI, który miesza polecenia ex (edytora wierszowego) i ekranowego i pełnego edytora tekstów.

To wszystko należy wymieszać z ogólniejszym pojeciem edytora tekstów, który obecnie jest rozumiany jako program do składu dokumentów a tak naprawdę w automagiczny sposób chowa doczytywanie wierszy do tego wspomnianego juz viewport czyli okienka na fragment tekstu będący w obróbce.

To takie ogólne spostrzeżenie "w temacie" i nie jest to ścisła definicja ani nawet częściowa definicja a tylko moje spojrzenie na temat. :)

Więc teraz już nic nie wiadomo :) Trumna miała jedną linię do wpisywania, no to wierszowy. Atari i C= łyka z całego ekranu.
Komoda w dodatku łyka jak popadnie, niektóre spacje potrafi dostawić, inne nie. Atari ładnie dostawia. Więc ekranowy, a może jednak pełnoekranowy? Chyba jak kto woli. A w MAC65/BUG65 faktycznie listing latał w górę i w dół - jak w normalnym edytorze.  Basic w sumie tego nie potrzebuje bo są numery linii i można wcisnąć break w potrzebnym momencie.

VI jest jak dla mnie odpowiednikiem chorych koncepcji klawy w trumnie/timexie. Jakiś praszczur, ale nie wiem czego nawet. Pseudo edytora kulawego. Np. te szopki w stylu "ESC I" by wpisywać, potem "ESC D" by coś skasować, przy okazji można przypadkiem zamiast znaku skasować całą linię. "ESC :wq!" - nie, nie, nie, jakie VI może mieć zalety, poza tym że jest obłąkanym łamańcem to nie wiem. Może dla fanów jakichś uczelnianych "prawdziwych" unixów. Albo żeby zdemaskować kogoś, kto podaje się za informatyka, ale nim nie jest :)

Vi (a właściwie teraz Vim) jest wbrew pozorom bardzo dobrym i dosyc wygodnym edytorem. Nie raz uratował dupę niejednemu adminowi :D