Przed zamknięciem jeszcze szybko sprostuję. Zajrzałem do moich starych procków 6502 i się okazało, że te nasze UM6502, które pisałem, że były bez literki, to w rzeczywistości mają literkę A. Na większości literka ta jest elegancko starta, ale na jednym zauważyłem pozostałości właśnie po literze A. Mogły pochodzić te procki z jakichś oszustw, bo z literką A to jest zwykły 6502, natomiast identyczny procek z literką I to jest Sally - myślę, że te procki ktoś sprzedawał kiedyś jako Sally, ale nie pamiętam, bo nie wiem skąd je mam, już tyle się przez moje ręce tego sprzętu przewaliło...

Łeee tam, to mam na co dzień, bo non stop mam przed sobą stacjonarnego kompa i laptopa jednocześnie. Pracuję tak już chyba od 10 lat i nadal ciągle mylę klawiatury i mysz z touchpadem:-)

Z podobnych przypadków przypomniało mi się jak się kiedyś z kolegami licytowaliśmy kto wykonał najbardziej absurdalną usługę w zakresie IT. Różne były ciekawostki głupsze i mniej głupie, ale jeden kolega skutecznie zakończył zabawę przebijając wszystko inne już na zawsze. Pewnego razu zdarzyło mu się zgłoszenie, że komputer nie działa, nic nie idzie zrobić i musi natychmiast przyjechać z Poznania do Zielonej Góry, żeby uruchomić ważne stanowisko. Ponieważ taka była umowa serwisowa, to kolega zapakował się w samochód, wziął wszystko co potrzeba włącznie z zastępczym komputerem. Przyjechał na miejsce, dopytuje o konkrety i pani tłumaczy mu, że klawiatura nie reaguje, wszystko jest dobrze podpięte, restartowali kompa kilkakrotnie. Kolega siada przy kompie, a tam wszystko działa, więc dalej docieka o co chodzi, a wtedy pani pokazuje, że nie działa jej prawa część klawiatury z cyferkami. Kolega wcisnął numlock, wypisał kwity i wrócił do Poznania:-)

Willy tak, ale faktycznie koledzy mają rację, że gdyby programowo ogarniać zapisywanie w różne miejsca, to drastycznie wydłuża ilość cykli - tak jak mówisz 70 dni non stop, gdyby przemnożyć np. przez 10 stosując odpowiedni algorytm zapisu kolejno w różne miejsca, to już praktycznie można przyjąć, że nie dożyjemy zużycia tego. Ale w drugą stronę patrząc, jeśli gra cały czas by coś sobie sama w tle na bieżąco zapisywała ciągle w to samo miejsce z większą częstotliwością niż raz na minutę (np. co kilka sekund), to w kilka dni grania po kilka godzin dziennie kostka się zużyje.

Inna rzecz, że tak jak wcześniej napisałeś liczą się cykle kasowania, jeśli dane komórki nie ulegają zmianie, to i nie są kasowane, więc taka operacja "nie zwiększa licznika cykli".

Ogólnie wszystko zależy od tego do czego i w jaki konkretny sposób taki kartridż się użyje oraz jak się go oprogramuje. Ja zwróciłem uwagę na możliwość wywalenia się kości całkowicie przez jakieś nieprawidłowości podczas zapisu (np., niestabilne zasilanie itp.), koledzy zwrócili uwagę na ilość cykli. To tylko informacje, które warto po prostu uwzględnić w takim projekcie i później przy projektowaniu korzystającego z niego softu na Atari.

W innym wątku xxl wspomniał, że na ten kartridż będzie można zapisywać dane jak na zwykłej dyskietce (z uzyciem xbios), więc już możemy mieć tu do czynienia z bardziej masowym przewalaniem danych w te i wew te w zależności od tego co kto wymyśli, a to zmienia trochę postać rzeczy w stosunku do zapisu tylko jednego wybranego sektora bardzo rzadko i tylko dla sejwu gry.

Dodał bym jeszcze, że warto też przyjrzeć się różnym kościom i różnym producentom, bo o ile w normalnym kartridżu liczy się dla nas tylko pinout i rozmiar pamięci, a stosujemy jakąkolwiek bądź, o tyle tutaj już warto rozważyć konkretnych producentów, bo też te ilości cykli się potrafią różnić w datasheetach, a poza tym renomowane kości będą faktycznie te parametry miały, a inne niekoniecznie.

Dobra, bo żeby się tu znowu nie zrobiło wymądrzanie i wyścigi kto jest większym autorytetem. Mi tu nie chodziło o to żeby dyskutować jaka to jest pamięć i ile ma cykli czego przewidzianych. Po prostu z doświadczenia wiem, że przy przeprogramowywaniu pamięci czasem się wywalają i trzeba je programować od nowa. Zawsze wszelkie fleszowania różnych biosów i innych tego typu rzeczy opatrzone są warningami, żeby w trakcie nie przerywać, żeby mieć pewne zasilanie itp. Częste powtarzanie operacji obarczonej ryzykiem zwiększa częstość wywalenia się tego, bo to po prostu nie jest przewidziane do notorycznego traktowania jako pamięć masowa. Ja bym po prostu nie ryzykował mielenia po takiej kości fragmentami, ale jeśli ma to działać jak np. SIC, a wsad kompletny będzie dla usera dostępny i będzie mógł w każdej chwili łatwo całość od nowa przeflashować, to czemu nie. Natomiast jak ma być gra zapisana w carcie na stałe, a zapis ma być tylko np. stanu gry, to bezpieczniej było by mieć osobną pamięć na grę, której nie ruszamy, a osobną małą jako miejsce na sejwy. Ale w sumie xxl nie napisał jak to ma technicznie w całości działać, więc może jest całościowo jakoś dobrze przemyślane, a my tu niepotrzebnie bijemy pianę bez sensu.

Nie analizuję za mocno jak to zaprojektowaliście, ale widzę trzy TTL-e i EEPROM, czyli z grubsza standardowy kartridż. Z tego wynika, że zapis planujesz robić do tej samej kości, na której zapisana jest gra. Nie wiem jak to tam rozwiązaliście, pewnie można flashować fragment kości i w ten sposób robić zapis, ale moim zdaniem lepiej by było gdyby konstrukcja "zapisu" była oddzielona od części z wsadem samej gry, bo jak wszystko jest w jednej kości, to istnieje obawa, że przy dużej ilości zapisów robionych przez użytkownika, razy ilość użytkowników, to mocno zwiększa prawdopodobieństwo i częstotliwość wystąpienia wywalenia się takiej kości, co może zaowocować tym, że user zostanie nie tylko bez zapisanej gry, ale w ogóle bez gry. Chyba, że dostarczysz userowi również program do sflashowania w Atari tej kości w całości pierwotnym oryginalnym wsadem gry w wypadku uszkodzenia, to wtedy w razie czego nie będzie problemu.

Jeszcze też zależy po której stronie płytki jest taki scalak. W obudowie Z7 góra i dół są symetryczne, ale w obudowie Sikora nie i tutaj dolna część obudowy ma więcej miejsca niż górna. Scalaki zmieszczą się po obu stronach płytki, ale w przypadku gdybyśmy chcieli kombinować z podstawkami, to w górnej części obudowy się nie zmieszczą na pewno, nawet niskoprofilowe w dużych dziurach. Tak że trzeba by kombinować scalak w dolnej części, ale to przymierzyć i tak czy wejdzie.

Jest jeszcze taka jedna opcja, że jak się zaprojektuje odpowiednio duże otwory, to można dać same takie złączki jak są w podstawce precyzyjnej - można je wydłubać z podstawki wywalając cały plastik, lub kupić same takie piny (są w sprzedaży). W takim wypadku da się je umieścić tak głęboko, że scalak będzie miał po wsadzeniu wysokość zbliżoną do takiej jak by był wlutowany bezpośrednio w płytkę. I to jest najniższa możliwość zrobienia podstawki ze scalakiem.

Ja też na Atari 8-bit:-) Ale świat już na Atari nie szalał:-)

willy... no przestań:-) Myślałem, że masz jakiś konkretny argument:-) SRAM był wykorzystywany już dawno temu we wczesnych płytach pecetów jako jakieś tam kesze i inne bufory ale to były małe pojemności, bo SRAM był o wiele, wiele droższy niż DRAM. Równolegle na tych samych płytach były kości SIMM w technologii DRAM właśnie ze względu na ówczesne ceny pamięci. Dzisiaj te ceny są o wiele niższe i można sobie już z luzem pozwolić na SRAM. Jak ma być "naturalnie", to można dać SRAM w obudowach DIL. Kości są na 5V, normalne poziomy TTL w pełni pasujące technologicznie. Daj się przekonać:-)
A tak, to samo w sobie włożenie 1MB nawet w DRAM do Atari już wygląda bardzo "nienaturalnie", bo w czasach małego Atari taka pamięć kosztowała by pewnie tyle co samochód:-) Koszernie było by rozszerzyć max do 320kB:-)

Podstawowe 64k na SRAM jest już rozpracowane i działające wg projektu Toriego. A xangel raczej się nie zniechęca z tego co wiem, tylko rozważa wszelakie możliwości, przydają mu się na pewno różne koncepcje i podpowiedzi, natomiast zapewne nie przydają się głupie ględzenia, bezcelowe spory, i inne takie tam.

Oj willy, nie chcę nikogo niczego pozbawiać, piszę tylko jakie mam spostrzeżenia po wykonaniu kilku SIMMexp-ów. Też uważam, że fajne jest zrobienie takiego upgrade'u sobie samemu poprzez włożenie kości SIMM. Pomysł bardzo fajny, jak z płytami pecetowymi gdzie sobie mogliśmy dokładać pamięci w postaci takich właśnie modułów.

Są produkowane chyba 1MB SIMM. Jeśli dobrze pamiętam, to Exos robi nówki na takich fioletowych płyteczkach do STE. A na rynku wtórnym są też jeszcze do dostania bez większego problemu w granicach 5-10zł. Natomiast jak robimy SIMMexp Pasia, to i tak wykorzystujemy kości wylutowane najczęściej właśnie z takich SIMM-ów i z tego co zauważyłem, to jest większa szansa zbudowania rozszerzenia na samych kościach pamięci niż na całej simmce, bo zmniejsza to układ, skraca ścieżki itp, więc pośrednio wpływa pozytywnie na stabilność. Przynajmniej tak zauważyłem w swoich konstrukcjach.