Mnie się wydaje, że najlepiej by było zrobić wierną replikę pod względem funkcjonalnym, ale tak jak mówi tOri wcisnąć całe urządzenie w jeden scalak cpld i już. Płyteczkę do tego zrobić wielkości pudełka od zapałek i kto będzie chciał, to sobie płyteczkę wsadzi w małe zgrabne pudełko, a kto będzie wolał, to sobie zamówi u blacharza podstawkę pod monitor, albo u betoniarza pomnik:-)

Ja w dawnych czasach na PC krótko używałem Norton Commandera, a zamiast tego bardzo szybko się przesiadłem na Dos Navigator. Program ten był milion razy lepszy, bo miał masę dobrych opcji, kolory, bardzo wygodny edytor plików tekstowych nawet  z kolorowaniem składni jeśli dobrze pamiętam. Miał też to o co pytasz, tzn. można było w nim pakować/rozpakowywać archiwa i wchodzić do nich jak do katalogów. Mogę trochę coś tam mylić, bo to wieki temu było, ale obadaj sobie DN, a chyba jest też jakaś kontynuacja współczesna, to może nowsze archiwa też by ogarniała.

O, faktycznie tak jak mówisz @przebor: to jest ficzer dodawany przez Maxflash Studio, ewentualnie można dodać ten ficzer również we własnym oprogramowaniu dla kartridża. Czyli to nie jest funkcja samego Atari, tylko funkcja programu kartridża.
Dzięki za zgłębienie tematu, to cenna informacja dla użytkowników:-)
W dalszym ciągu instrukcji jest też napisane, że jeżeli program zapisany w kartridżu nie będzie miał tej funkcjonalności pominięcia kartridża na Option, albo gdyby pamięć kartridża była zabałaganiona i komputrer nie chciał by wstać z tym kartridżem, to można skorzystać z funkcjonalności odpalenia najpierw programu do flashowania i dopiero jak program poprosi, to wpinamy na żywca kartridż - czyli tak jak to pierwotnie opisywałem.

Wal we wszystkie wątki jak leci - tak na wszelki wypadek.

@tOri, nie gadaj z nimi o świrusie, ja się dałem na chwilę wkręcić na sąsiednim portalu i bardzo żałuję, bo straciłem tak dużo czasu na to gówno, że szkoda gadać.

A jaka duża będzie partia tym razem?

Bardzo możliwe, że to właśnie mają na myśli autorzy U1MB pisząc o tych adresach, że są zarezerwowane pod przyszłe cele. Rozchodzi się wtedy jednak o to, że ta rezerwacja jest z góry grabieżą przestrzeni adresowej, bo nie można teraz skonstruować jakiegoś rozszerzenia, które ma być niezależne od U1MB i działać na wszystkich komputerach bez względu na to czy mają U1MB.
Załóżmy że chciałbym zrobić, nie wiem, np. kartę dźwiękową, którą chciałbym umieścić w przestrzeni adresowej drugiej połowy strony portu B, ponieważ nie korzysta z tego obszaru żadne inne rozszerzenie na dzień dzisiejszy. Takie rozszerzenie nie zadziała prawdopodobnie na komputerach z U1MB i mamy problem. Nie przekonuje mnie koncepcja dogadywania się wtedy z U1MB, że łaskawie dopuszczą rozszerzenie lub nie, i że będzie można je konfigurować z poziomu U1MB. Oczywiście taka konfiguracja jako dodatek była by fajna i urządzenie można by skonstruować na tyle otwarte, żeby umiało współpracować z konfiguratorem U1MB, jednak to jest rzecz dodatkowa, a nie może być tak, że urządzenie nie będzie działało jeśli U1MB łaskawie na to nie pozwoli.

W XE i w XL jest fizycznie takie samo to złącze, tylko pinoutem się różni.

Z tego co widziałem, to Acid występuje jako obraz atr. Taki plik atr bardzo rzadko udaje się odpalić z kartridża Maxflash, tylko niektóre obrazy tak pójdą.
Natomiast widziałem też, że Acid ma odrębne pliki xex jako pojedyncze testy i prawdopodobnie udało by się zrobić taki kartridż, gdzie będzie "składanka" tych programików xex i wtedy pewnie uda się każdy z nich odrębnie odpalać, tak podejrzewam.
Ewentualnie pewnie by się dało ręcznie poskładać tak te wszystkie małe pliczki, żeby były poukładane w bankach od 1 w górę i zawsze wyrównane do tych samych adresów, następnie napisać prosty programik, który był by automatycznie odpalany z zerowego banku, i ten programik przełączał by kolejno banki w kartridżu i odpalał poszczególne programiki. Od strony technicznej wydaje się to być dość łatwe do zrobienia dla wprawnego programisty, pytanie tylko czy ktokolwiek by chciał coś takiego zrobić, musiał by mieć raczej taką wielką potrzebę posiadania czegoś takiego.

Pamiętam, że ludzie robili zamienniki pękniętych blaszek do joysticków z blaszek-styków od baterii płaskiej.

@jer, projekt świetny, po prostu rewelacja, o takie właśnie coś chodzi:-)
Oczywiście to co piszesz, że nie wygląda przód i tył pewnie idealnie tak jak byś chciał, no niestety technologia druku 3d to ideał nie będzie, ale myślę, że jak na tym popracować, może precyzyjne szlifowanie i dopieszczenie szczegółów, to będzie wyglądać super. Na pojedynczym egzemplarzu można się z tym pobawić.
Ta tarka Atarowska wygląda rewelacyjnie, bardzo mi się podoba:-)

A ja Wam powiem, że zawsze lubiłem grać trzymając joystick w ręce i mi osobiście przeszkadzały przyssawki, których nie używałem. Względnie dobrze grało mi się trzymając w ręce Quick Shot Turbo II i to był mój ulubiony joystick. Powiem szczerze, że ominęły mnie wszystkie inne joye, zwłaszcza niższej klasy, bo ja od początku miałem tego Quick Shota i jako drugiego równolegle Quick Joya Top Star (tego wielkiego przezroczystego). Oczywiście Top Star jest za wielki, żeby trzymać go w łapie, więc graliśmy nim tak, że przyklejaliśmy przyssawkami do taboretu, siadaliśmy okrakiem z joyem między nogami, albo czasami się siadało na drugim taborecie. Każdy chyba miał jakieś patenty różnorakie na pozycję do grania:-) Te dwa joye mam do dziś, są mocno już zmęczone i mają mankamenty wynikłe z zużycia, ale w miarę jeszcze działają i czekają na wolną chwilę, żeby je odrestaurować do stanu jak nówki (liczę, że dam radę:-)).
Wszelkie inne joye znam, bo kumple mieli i u kumpli się grało, ale pamiętam, że właśnie wszyscy mieli całe kartony jakichś badziewnych tanich joyów połamanych, uszkodzonych, zajechanych, i ciągle kupowali kolejne i kolejne - ja miałem te swoje dwa porządnej klasy i one dawały radę przez te wszystkie lata, a grane było dużo, bo codziennie się grało, grał brachol i ja, a także tata, który potrafił całą noc grać i nieraz rano się budziłem, a on jeszcze grał od wczoraj:-) Sam też tak miałem i mam. Ze dwa lata temu przeszedłem sobie Flashback na Amidze i jak doszedłem do końca, to na dworze było już jasno, a za chwilę zadzwonił budzik dzieciakom do szkoły:-)