Owszem, sprzęt jest rozbudowany własnie w tym kierunku, żeby się na nim możliwie jak najwygodniej pracowało. Fakt, jest to ewolucyjnie odległe od pierwotnego zestawu, na jaki składało się 65XE i XC12. Niemniej nie jest to tak od niego odległe, jak odległy jest pecet.

Przykro mi bardzo, ale jak klepię programiszcze na (moim egzemplarzu) 65XE, to mam uzasadnione wrażenie, że koduję na Atari. Jak robię to samo pod emulcem na notebooku, to mam równie moim zdaniem uzasadnione wrażenie, że koduję na pececie. A kodowanie na pececie mnie nie pociąga, choćby z tego powodu, że i tak siedzę przed nim codziennie wystarczająco długo dokonując aktów zarobkowania oraz łażąc po internecie.

Ależ mój komputer jak najbardziej istnieje! Nawet jest do obejrzenia gdzieś na zdjęciu z Forevera 6, z podpisem, że to komputer dely'ego :P Poza tym podobny zestaw ma jeszcze ładne parę osób.

Czy do uruchamiania emulatora Atari używasz oryginalnego IBM PC, czy "mutanta"? Oczywiście mutanta. Dlaczego? Dlatego, że na rozbudowanym piecu działa się wygodniej, niż na rzęchu z 1981 roku. Dlaczego więc peceta rozbudowywać twoim zdaniem wolno - i to tak, że nie ma w nim ani jednej części pochodzącej z oryginału, bo to jest po prostu klon - a Atari w tym samym celu rozbudowywać nie wolno?

Wiesz, kompilatory na pececie są zapewne szybsze. Można też niewątpliwie wykonać lepszy od istniejących kompilator na Atari (prace w toku). A co do edytora, to od czasu do czasu pisuję doraźne programy na peceta i musze ci powiedzieć, że bez pewnych featur, jakie oferuje edytor MAE, czuję się jak bez ręki.

Proszę uprzejmie :)

1) zysk na czasie jest żaden, jeśli - jak sam zauważasz - emulator nie jest dostatecznie dobry; wtedy kanał i strata czasu; szkoda ryzykować, jak się pisze coś większego.

2) wygoda jest kwestią gustu; ja zresztą wolę, żeby mi się Atari uruchomiło w konfiguracji, jaką lubię, od razu po włączeniu zasilania, niż za każdym uruchomieniem emulatora od początku podstawiać pliki ATR pod poszczególne dyski, ładować plik z obrazem SDX, zaznaczać, że to jest "SpartaDOS X 64k cartridge", a potem "Reboot". Jest to upierdliwe i trwa długo.

3) konfig sprzętowy atarynki mam bardzo wygodny i żaden piec mi nie oferuje nic lepszego (256k RAM-u, SpartaDOS X, R-Time-8, dysk 80 MB).

4) żaden emulator nie zastąpi mojego egzemplarza Atari, bo żaden nie emuluje dostatecznie dobrze procesora 65C816.

5) ostatni punkt jest trudny do określenia, ale na mnie emulator po prostu nie robi wrażenia, że to jest Atari; owszem, niebieski ekran, i "SpartaDOS" napis na nim, ale wszystko to jakieś takie plastikowe i sztuczne. A ja wolę rzeczy prawdziwe.

PS. A argument o pisaniu pod 8051 na 8051 nie był, przyznasz, zbyt mądry zważywszy, że na 8051 nie ma żadnego środowiska pracy dla programisty; na Atari natomiast jest jak najbardziej :P

No pewnie, też jestem tego zdania,

Zawsze mówię, że QA to zabawka, ale nikt mnie nie chce słuchać. Oczywiście MAC/65 ma najlepszy kompilator, ale ja używam MAE 1.2 i całkiem sobie chwalę. Edytor pełnoekranowy w trybie 64-kolumnowym, 60k na źródełko, makra, wypas. Ludzie mają jakieś problemy z tym edytorem (krzaki na ekranie czasem itp.), ale u mnie to o dziwo nie występuje. Więc korzystam ;)

Ad 3: przy zwykłym systemie jak odpalasz Spartę z wciśniętym OPTION, to tym samym wymuszasz użycie standardowego CONFIG.SYS (zaszytego w ROM-ie). Nie wciskaj OPTION.

Ad QA: czy ty jesteś pewien, że to jest zwykły system?

Cóż, niestety. Pan Gógle stwierdził, że mój kabelek (com2usb) raczej nie ma wsparcia w żadnym systemie oprócz Windows (ale pod Windows XP też nie działało, jak spróbowałem). Do kabelka przyznała się niejaka firma Semitech Semiconductor z Singapuru, ale zdaje się, że oni tylko przyklejają nalepkę. Rzeczywistym producentem jest Cypress. Dłubnąłem próbnie w sterowniku USB kernela FreeBSD w nadziei, że pójdzie, ale nie poszło; melduje tylko że "ucom0: could not find data bulk in", a ja się nie znam na USB wcale i nie mam pojęcia, co to znaczy ... :/

Bosz, wystarczy, że mnie chwilę nie ma, i już się rozpusta pleni  :twisted: Dobrze, że Lizard czuwa  ;)

Ano. Tyle że prawdopodobieństwo uderzenia piorunem można nieco zmniejszyć, jeśli się wie, czym grozi łażenie po dworze podczas burzy; tak samo prawdopodobieństwo bycia nieodwracalnie poszkodowanym przez służbę zdrowia można zmniejszyć, jeśli się wie, czym grozi pobyt w szpitalu.  ;)

Cóż, szpital to hazard. Wiadomo, że np. kochają coś wszczepić, w lekkim przypadku żółtaczkę, co się objawia od razu, w cięższym - zapalenie wątroby typu C, co się objawia po dwudziestu szczęśliwie przeżytych latach zejściem śmiertelnym i to w mękach.

Dlatego należy patrzeć pielęgniarkom na ręce i za żadne skarby nie dać się ukłuć igłą, która nie jest jednorazowa i nie została na oczach pacjenta odpakowana ze sterylnego opakowania. Najlepiej, gdyby pacjent sam wręczył taką igłę pielęgniarce przed zabiegiem, w końcu co igła - albo i sto igieł - kosztuje w porównaniu do zapalenia wątroby ...

Niektórzy miewają uczulenie na narkozę, zainteresowałbym się próbą na to przed odwiezieniem na operację.

W przypadku dłuższego leżenia w placówce opieki zdrowotnej należy koniecznie postarać się o pościel przeciwodleżynową, albowiem nabawienie się odleżyn grozi zgonem; nasi doktorzy nie są bowiem zwykle w stanie zapanować nad takim przypadkiem, przetrenował to niestety ktoś z mojej rodziny ze skutkiem śmiertelnym. A jak trafił do szpitala, był wcale zdrowy, muszę nadmienić, to znaczy cierpiał na coś, co bynajmniej zycia go nie pozbawiło, w każdym razie nie w tak krótkim czasie, jak to osiągnęła nasza bezpłatna służba zdrowia.

Ogólnie doradzałbym polecenie się w opiekę... khm... wszystkim bogom, zwłaszcza Eskulapowi, bo to jego działka.

Na tym właśnie polega względna wyższość Polskich Kolei Państwowych: nie trzeba zatrzymywać pojazdu, ani żeby zdobyć piwo - zbywają je bowiem drogą sprzedaży w wagonie restauracyjnym - ani też, żeby oddać matce Ziemi należne jej z tego tytułu płyny. No i miejsca jest ogólnie więcej, niż w szacownym produkcie nowoczesnych 30 lat temu zakładów w Tychach.