@tOri, nie gadaj z nimi o świrusie, ja się dałem na chwilę wkręcić na sąsiednim portalu i bardzo żałuję, bo straciłem tak dużo czasu na to gówno, że szkoda gadać.

A jaka duża będzie partia tym razem?

Bardzo możliwe, że to właśnie mają na myśli autorzy U1MB pisząc o tych adresach, że są zarezerwowane pod przyszłe cele. Rozchodzi się wtedy jednak o to, że ta rezerwacja jest z góry grabieżą przestrzeni adresowej, bo nie można teraz skonstruować jakiegoś rozszerzenia, które ma być niezależne od U1MB i działać na wszystkich komputerach bez względu na to czy mają U1MB.
Załóżmy że chciałbym zrobić, nie wiem, np. kartę dźwiękową, którą chciałbym umieścić w przestrzeni adresowej drugiej połowy strony portu B, ponieważ nie korzysta z tego obszaru żadne inne rozszerzenie na dzień dzisiejszy. Takie rozszerzenie nie zadziała prawdopodobnie na komputerach z U1MB i mamy problem. Nie przekonuje mnie koncepcja dogadywania się wtedy z U1MB, że łaskawie dopuszczą rozszerzenie lub nie, i że będzie można je konfigurować z poziomu U1MB. Oczywiście taka konfiguracja jako dodatek była by fajna i urządzenie można by skonstruować na tyle otwarte, żeby umiało współpracować z konfiguratorem U1MB, jednak to jest rzecz dodatkowa, a nie może być tak, że urządzenie nie będzie działało jeśli U1MB łaskawie na to nie pozwoli.

W XE i w XL jest fizycznie takie samo to złącze, tylko pinoutem się różni.

Z tego co widziałem, to Acid występuje jako obraz atr. Taki plik atr bardzo rzadko udaje się odpalić z kartridża Maxflash, tylko niektóre obrazy tak pójdą.
Natomiast widziałem też, że Acid ma odrębne pliki xex jako pojedyncze testy i prawdopodobnie udało by się zrobić taki kartridż, gdzie będzie "składanka" tych programików xex i wtedy pewnie uda się każdy z nich odrębnie odpalać, tak podejrzewam.
Ewentualnie pewnie by się dało ręcznie poskładać tak te wszystkie małe pliczki, żeby były poukładane w bankach od 1 w górę i zawsze wyrównane do tych samych adresów, następnie napisać prosty programik, który był by automatycznie odpalany z zerowego banku, i ten programik przełączał by kolejno banki w kartridżu i odpalał poszczególne programiki. Od strony technicznej wydaje się to być dość łatwe do zrobienia dla wprawnego programisty, pytanie tylko czy ktokolwiek by chciał coś takiego zrobić, musiał by mieć raczej taką wielką potrzebę posiadania czegoś takiego.

Pamiętam, że ludzie robili zamienniki pękniętych blaszek do joysticków z blaszek-styków od baterii płaskiej.

@jer, projekt świetny, po prostu rewelacja, o takie właśnie coś chodzi:-)
Oczywiście to co piszesz, że nie wygląda przód i tył pewnie idealnie tak jak byś chciał, no niestety technologia druku 3d to ideał nie będzie, ale myślę, że jak na tym popracować, może precyzyjne szlifowanie i dopieszczenie szczegółów, to będzie wyglądać super. Na pojedynczym egzemplarzu można się z tym pobawić.
Ta tarka Atarowska wygląda rewelacyjnie, bardzo mi się podoba:-)

A ja Wam powiem, że zawsze lubiłem grać trzymając joystick w ręce i mi osobiście przeszkadzały przyssawki, których nie używałem. Względnie dobrze grało mi się trzymając w ręce Quick Shot Turbo II i to był mój ulubiony joystick. Powiem szczerze, że ominęły mnie wszystkie inne joye, zwłaszcza niższej klasy, bo ja od początku miałem tego Quick Shota i jako drugiego równolegle Quick Joya Top Star (tego wielkiego przezroczystego). Oczywiście Top Star jest za wielki, żeby trzymać go w łapie, więc graliśmy nim tak, że przyklejaliśmy przyssawkami do taboretu, siadaliśmy okrakiem z joyem między nogami, albo czasami się siadało na drugim taborecie. Każdy chyba miał jakieś patenty różnorakie na pozycję do grania:-) Te dwa joye mam do dziś, są mocno już zmęczone i mają mankamenty wynikłe z zużycia, ale w miarę jeszcze działają i czekają na wolną chwilę, żeby je odrestaurować do stanu jak nówki (liczę, że dam radę:-)).
Wszelkie inne joye znam, bo kumple mieli i u kumpli się grało, ale pamiętam, że właśnie wszyscy mieli całe kartony jakichś badziewnych tanich joyów połamanych, uszkodzonych, zajechanych, i ciągle kupowali kolejne i kolejne - ja miałem te swoje dwa porządnej klasy i one dawały radę przez te wszystkie lata, a grane było dużo, bo codziennie się grało, grał brachol i ja, a także tata, który potrafił całą noc grać i nieraz rano się budziłem, a on jeszcze grał od wczoraj:-) Sam też tak miałem i mam. Ze dwa lata temu przeszedłem sobie Flashback na Amidze i jak doszedłem do końca, to na dworze było już jasno, a za chwilę zadzwonił budzik dzieciakom do szkoły:-)

Kartridże wysłane do wszystkich.
Wszyscy dostali kości pamięci AMD, które dają się programować flasherem w Atari.
Na wszystkich kartridżach zaprogramowałem Space Harrier i to wszystko zaprogramowałem z poziomu Atari:-) Co prawda trwa to programowanie dość długo, ale w tym czasie lutowałem, więc dźwięk programowania (doczytywania bloków z SIO2SD) umilał mi w tym czasie żmudną pracę:-)
Jedna losowa osoba (nie wiem kto:-)) dostała kartridż z moim wynikiem zapisanym na ostatnim miejscu, bo pograłem sobie chwilę i przypadkiem wszedłem na listę hiscore:-)

Szybkie info: doszedłem do wniosku, że nie ma co robić jakichś kompromisów, lepiej zachować we wszystkich kartridżach maksymalnie pełną zgodność na ile się da, więc dokupiłem kości pamięci AM29F040B, do wszystkich kartridży zastosuję tylko takie, żeby dało się w pełni korzystać z dostępnych funkcjonalności, nawet jeśli nie każdemu są one potrzebne.

Kartridże będę wysyłał w połowie nadchodzącego tygodnia.

W przyszłości planuję napisać własny program do flashowania tych kartridży z poziomu Atari, który będzie współpracował z dowolnymi dostępnymi kościami, które są odpowiednikami, bo sam kartridż działa z dowolnymi.

Fajna taka klasyka:-) Chętnie zobaczę gotowca, jak będziesz budował, czy tam jak skończysz, to podziel się jakąś relacją jeśli możesz, bo to ciekawy kawałek wiedzy i interesujący projekt:-)

Za to na tej płycie bardzo fajnie robi się 1MB i aż szkoda na niej tego nie zrobić:-)