Aha, czyli ok. Wydaje się zatem, że potwierdza to fakt, że kupuje grę tyle samo osób bez względu na to czy jest równolegle opublikowana za darmo czy nie jest. Poza tym pojawia się nowy fakt, że gra sprzedaje się w takiej samej ilości egzemplarzy bez względu na to czy jest wokół niej gównoburza dotycząca u1mb. Pasują do tego też moje przypuszczenia, że grę kupują zawsze te same osoby: czyli kolekcjonerzy, którzy lubią mieć pudełka, a także jakaś grupka lubiąca wspierać autorów i/lub wydawców, motywując ich do kolejnych prac.
Nie rozumiem zatem tylko jednego: dlaczego nie może taka gra być opublikowana równolegle za darmo i nie mogą zagrać wnią te dziesiątki tysięcy ludzi, którzy bawią się w ten czy inny sposób Atari? Gra jest dobra, fajna, więc dlaczego nie chcesz żeby ludzie mieli z niej frajdę? Swoją satysfakcję pisania dla siebie już i tak uzyskałeś. Serio pytam, bo nie rozumiem koncepcji.

Mi nie chodzi o nazewnictwo, a Jacques zrobił taką krucjatę o nic, że jak zwykle znalazła się osoba rozwalająca temat i odchodząca od głównego wątku na rzecz gównoburzy... a, faktycznie, też jest w temacie...

Dodam zatem precyzyjniej do moich wyjaśnień głosowania i ogólnej wizji tworzenia gier na Atari, to czego bym sobie życzył.
Zaznaczam jednak, że nie jestem wyznacznikiem żadnych trendów i nie będę ich innym narzucał. Niech sobie każdy robi jak chce, ale podaję argumenty dlaczego akurat ja tak uważam.

1. Tworzenie gier powinno być celowane za wszelką cenę pod 64kB, jeżeli tylko się da. Napisałem już wcześniej w temacie dlaczego. Jak się nie uda, albo będzie to uzasadnione jakimiś mega zajebistymi okolicznościami, to oczywiście należy wyjść w rozszerzenie pamięci, lub w kartridż jako jedyną formę (np. jeśli ktoś wymyśli coś jak całoekranowe animacje, które ruszą tylko z kartridża, ale dzięki temu rozwiązaniu powstanie mega zajebista produkcja, to dlaczego nie?). Jednak wychodzenie w takie rozszerzenia powinno być ostatecznością, a nie regułą (jeśli tylko się da).

2. Gry muszą być wypuszczane za darmo jeśli chcemy utrzymać rozwój naszego hobby. To jest moje zdanie, którego będę się trzymał zawsze. Zamykanie gry jako dostępnej wyłącznie w formie płatnej, to dla mnie tak jak by ta gra w ogóle nie istniała. W takim wypadku w grę zagra kilkadziesiąt osób i tyle. Zostanie zapomniana, a do rozwoju platformy się nie przyczyni ani trochę, a wręcz dla mnie psuje to platformę. Mówimy o (jak szacuję) co najmniej dziesiątkach tysięcy użytkowników na świecie, a wersje płatne gier sprzedawane są w nakładach rzędu kilkudziesięciu egzemplarzy (dane z wypowiedzi Duddiego), lub maksymalnie 200 egzemplarzy (Laura tak się sprzedała o czym mówił kilka razy larek +teraz jeszcze trochę pewnie się dosprzeda od Duddiego). Rząd wielkości takiej sprzedaży w stosunku do ilości użytkowników, którzy mogli by zagrać w grę jest więc znikomy.

3. Równolegle do wypuszczenia wersji darmowej może powstawać wydawnictwo na nośniku, komercyjne, kolorowe, z pudełkami, gadżetami, co tam kto chce. Sprzedaż takiej wersji kolekcjonerskiej będzie na identycznym poziomie bez względu na to czy równolegle jest wypuszczona darmowa wersja, którą można ściągnąć z internetu. To również teza, której będę się trzymał do końca.
Przykłady: wymieniona wyżej Laura była równolegle wypuszczona w wersji darmowej, a mimo to jest chyba najlepiej sprzedaną grą ostatnich lat. Adam Is Me też się sprzedał, pomimo, że od razu zapowiedziano wersję darmową za krótki okres czasu.

4. Wypuszczenie darmowej gry może być pod dowolną postacią, każdy będzie mógł zagrać na początek w emulatorze, żeby sobie w ogóle zobaczyć grę, będzie mógł też przejść ją w emulatorze całą jeśli go wkręci, a następnie zdecyduje sam czy sobie wyprodukuje wersję fizyczną samodzielnie, czy uruchomi na fizycznym Atari z pomocą ogólnodostępnych urządzeń do odpalania plików xex/atr/car. Jak nie będzie umiał, nie będzie chciał, itp., to zawsze może kupić wersję płatną z gotowym nośnikiem. Jak poprzestanie tylko na emulatorze, to też dobrze, bo jest grupa bardzo duża emulatorowców, którzy są tak samo potrzebni, bo też nieraz tworzą, a jak wolą emulator niż grzejący się złom, na który nieraz nawet miejsca nie mają, to nie czyni z nich nikogo gorszego. Emulatorowcy tak samo przyczyniają się do podtrzymywania platformy.

I jeszcze odnośnie tej burzy Jacquesa: jasna sprawa, że jak się da, to najlepiej jest wypuścić wersję xex, później atr, a dopiero w ostateczności obraz kartridża jeśli jest to uzasadnione takimi rzeczami jak np. w/w opis animacji czy tam czegoś. Programista/twórca powinien sam dobierać technologie pod potrzeby, wiedzieć przy tym jakiego minimum potrzebuje do realizacji celów, a kierować się tym, żeby ułatwić dotarcie do jak największej liczby odbiorców.

Oczywiście powtórzę to co napisałem na początku: to nie są narzucania dla nikogo, to są tylko moje życzenia i moja wizja świata idealnego w moim subiektywnym odczuciu. Co kto robi, ten robi to co sobie chce:-)

:-) hehehe:-)

Jacques nie masz racji w moim odczuciu. Wg Twojej definicji plikówką tak na prawdę jest tylko xex, albo zestaw plików uruchamialnych spod dowolnego dosa. Niedosowy atr jest takim samym obrazem (dyskietki) jak obraz kartridża. Do obu tych rzeczy uruchomienia musisz mieć jakąś uruchamiaczkę, czyli dodatkowe urządzenie do Atari.

Dla mnie definicja jest taka, że wersje plikowe gier to wszystkie takie formy, które da się odpalić ściągając odpowiednie pliki i uruchamiając je na emulatorze, lub na prawdziwym Atari z użyciem dedykowanego urządzenia, potrafiącego dane formaty plików obsłużyć i podać do Atari tak, żeby Atari mogło to sobie odpalić.

No ok, ale to było dwa lata temu, emulator potrzebowałem przez chwilę tylko do przetestowania tego i owego, a ja się obecnie emulatorami już nie bawię...

Ja z tym kimś będę negocjował, żeby powstała taż plikówka na rozszerzony RAM. Ale potwierdzam, że wersja kartridżowa będzie działała na stock 64k.
I też nic więcej nie powiem, ale będzie hicior:-)

Aha, i dodam jeszcze, że musowo zawsze jestem zwolennikiem, że plikówka za free w celu propagowania rozwoju Atari, a równolegle wersja fizyczna do kupienia dla kolekcjonerów, tych co lubią fizyczne nośniki i tych co chcą wspierać twórców i/lub wydawców.

I właśnie tu kompletnie mamy odmienne zdanie. Uważam, że jak najbardziej ich ten temat dotyczy, bo szukając np. w Polsce gier, trafia się na bazę na atarionline, gdzie umieszczone są wszystkie gry. Również nowości, więc jak nowości ktoś ściągnie w paczce razem z innymi grami (na aol można ściągnąć całość w zip), to trafią na nowsze produkcje. Zauważą ten fakt choćby dlatego, że w nazwach plików jest rok wydania, więc szybko zaczną sprawdzać te nowości zaskoczeni, że są gry np. z 2020 roku. I teraz jak się okaże, że tych nowych gier nie da się odpalić, to oleją temat poszukiwania dlaczego nie działa, bo nawet nie będą wiedzieć co to za gry, czy dobre czy nie, czy to jakieś błędne pliki, czy co.
Daleko szukać? Ja tak trafiłem po latach właśnie na aol, aage, aarea. Najpierw odpaliłem stare gry, potem zachwyciłem się nowościami, potem zacząłem aktywnie uczestniczyć w forach i na dziś zrobiłem przez tych ostatnich kilka lat kilka bardziej lub mniej udanych projektów elektronicznych, a obecnie piszę grę i będę pisał kolejne. Gdybym wtedy tych kilka lat temu ściągnął paczkę ze starymi grami i nie było by tam nowych produkcji, które mi się spodobały, to nie wkręcił bym się aż tak bardzo w temat, bo mam kilka różnych hobby i inne by zdominowało moje życie.
To mam na myśli mówiąc o rozwoju. Podobnie chyba np. Bocianu wskoczył na aol i dziś jest jednym z czołowych twórców nowych dobrych gier i popularyzatorów programowania.
Uważam, że jak tacy ludzie nie będą zasilać społeczności, to Atari po prostu umrze i zniknie, a sentymentalni użytkownicy wracający po latach do Atari nie będą mieli szansy żeby się w temat wciągnąć i pozostanie tylko granie w Montezumę i River Raid w zaciszach niektórych domów, co będzie przygasającym płomieniem gasnącej świecy, że się tak obrazowo i z lekka poetycko wyrażę:-)

Tak, dobre porównanie z tym ZX. W drugą stronę nie jestem ortodoksem, więc dopuszczam ewentualność, że jak ktoś zaskoczy mega jakością, mega wypasioną, czy rozbudowaną grą, i wymaga do tego mieć więcej RAM-u, to niech robi, ja RAM mam, więc odpalę sobie taką grę i będę grał. Grunt, żeby takie rozszerzenie nie stało się standardem w takim kontekście, że za chwilę zaczną powstawać węże i tetrisy wymagające 1MB w trybie tekstowym, bo się komuś łatwiej animuje spadający kwadrat przełączając banki:-)

Edit: przyszedł mi do głowy pomysł, żeby zrobić konkurs na jak najbardziej beznadziejną grę z wymaganiem 1MB:-) hehehe:-) Wygrywa najgorsza gra, ale musi wykorzystać cały RAM i trzeba opisać jak go wykorzystuje:-)

Moim zdaniem istotny w tych rozważaniach jest też target, w sensie grupy docelowej, dla której kierowane są produkcje.

Myślę, że dema jako produkcje mogą być pisane pod cokolwiek i w wymaganiach mieć cokolwiek sobie twórca wymyśli, ponieważ w demach o to chodzi właśnie, żeby demonstrować możliwości swoje/sprzętu/innowacyjnych rozszerzeń itd. Tu na moje jest pełna dowolność.

Z kolei gry powinny być targetowane na jak największą ilość odbiorców. Żeby trafić do jak największej ilości odbiorców, to powinny być do uruchomienia na stock 64k o ile się da.

Cyprian, pełna zgoda, też tak myślę o standardzie i wszystko co powyżej 64k to już jest rozszerzenie.

Natomiast w kwestii co jest najlepszym wariantem na dzień dzisiejszy, to ja bym powiedział, że jak już ktoś ma chęć rozszerzać pamięć, to najlepiej zrobić to od razu do 1MB, bo to jest na dziś taka ilość RAM-u, która zapewni, że pójdzie nam na pewno wszystko co powstało i powstaje na jakiekolwiek rozszerzone konfiguracje. Jak dziś robić rozszerzenie, to 1MB warto też ze względu na to, że obojętnie jak bardzo rozszerzamy pamięć, to roboty jest mniej-więcej tyle samo, a koszt samego RAM-u praktycznie pomijalny, bo też nie będzie różnicy za dużej w cenie czy kupujemy 64k czy kupujemy 1MB, bo te pamięci po prostu stanowią dziś taki sam złom, więc raczej liczy się jego waga i koszt przesyłki niż ilość pamięci w scalaku:-)

Łeeee, popsułeś zabawę...

A co, miałeś tam skrycie U1MB? Hehe:-)